Ulica otvorenog srca humanitarna manifestacija za Novu godinu

Ulica otvorenog srca

Malo ko je mogao i da pomisli da će jedna interna šala prerasti u manifestaciju koja traje duže od pola veka i koja će doneti radost i čaroliju stotinama mališana. Naravno, reč je o manifestaciji “Ulica otvorenog srca" koja svakog prvog januara otvara vrata Beograda svima koji žele da pomognu, usreće, obraduju one kojima je pomoć potrebna.

A kako je sve počelo? Pre više od pola veka, tačnije daleke 1969. godine, glumci Ateljea 212, prvog dana Nove godine, želeli da se oprobaju u ulozi kelnera i da umesto njih budu u službi gostima. Ta zamena uloga uveseljavala je sve prisutne, i bila jednako zanimljiva i glumcima i konobarima koji su mogli da se odmore i zabave. Sve se dešavalo u legendarnoj “Srpskoj kafani" gde je šef Milo Vlahović građane, koji su izašli u dnevnu šetnju, počastio rasolom, rakijom i gibanicom. Nekoliko godina kasnije u dogovoru sa Mirom Trailović i Turističkom organizacijom Beograda ova manifestacija je prerasla u jednu trajnu vezu kulture i privrede, humanosti i zabave bez koje se danas ne može zamisliti prvi dan Nove godine u Beogradu. Od prvih dana Milu su pomagali glumci “Ateljea 212" i drugih beogradskih pozorišta, a Milo je znao da im se oduži. Kako drugačije nego onim u čemu je najbolji, ukusnim gibanicama, sjajnim vinom i još boljom rakijom. Milu su se pridružili i drugi ugostitelji, koji su prvog januara častili Beograđane od “Boke" do “Zore". Beograđani su strpljivo čekali u redu da ih usluže poznati glumci tradicionalnim srpskim specijalitetima od kojih je kisela čorba uvek bila na vrhu liste najtraženijih.

Ceo događaj počinjao je Milovim otključavanjem kafana, do kojih se vozio u okićenom fijakeru, obično u pratnji nekog od glumaca.
List “Politika" beleži da je 1. januara,1991. godine, tačno u podne, posle kratkog predaha od najluđe noći, Beograd još jednom zakoračio u “Ulicu otvorenog srca". Veselje je nastavljeno, kako to tradicija nalaže, ispred “Srpske kafane"gde su se služili vruća rakija za zagrevanje, ali i rasol za mamurluk. “Iz Lole Ribara kroz Makedonsku na put do Trga republike krenuo je fijaker, svečano ukrašen i doteran, kojim je upravljao fijakerista u narodnoj nošnji Miodrag Nešić. Uz njega glumica Gorica Popović i Milo Vlahović, prvi čovek srpske kafane i začetnik ideje o prvojanuarskom druženju na beogradskim ulicama. Pozdravljali su na hiljade ljudi koji su, uprkos dosadnom rominjanju kiše, izašli da podele radost sa svojim sugrađanima". Liste piše i da je slavlje nastavljeno u nekoliko beogradskih kafana uz zvuke starogradskih pesama, ali i da su se ponegde, tada, početkom devedestih mogle začuti i gusle.
Ova divna tradicija nije prekinuta ni ulaskom u 21. vek.

Danas ova manifestacija predstavlja skup različitih dešavanja i uvek je humanitarnog karaktera. I dalje je to sjajna prilika za praznične novogodišnje šetnje sa porodicom, okićenim i ukrašenim beogradskim ulicama ali i vreme kada mislimo na druge, naročito na one kojima je potrebno pomoći. Manifestacija počinje novogodišnjim čestitkama i tradicionalnom šetnjom. Svetogorska ulica postaje pešačka zona i u njoj sve vrvi od dece koja su sa roditeljima došla da podrže svoje drugare koji 1. januar dočekuju u ne baš tako sjajnom raspoloženju.

I pored činjenice da je program “Ulice otvorenog srca" namenjen svim generacijama, veći njegov deo uvek je posvećen najmlađima. Beogradski umetnici svake godine za svoje sugrađane prirede pregršt muzičko-scenskih predstava. Na ulicama Beograda dobrog raspoloženja i pozitivne atmosfere ima na pretek. Žongleri, klovnovi, mađioničari, glumci, pevači trude se da zabave ali i pouče sve prisutne. Deca imaju priliku da učestvuju u mnogobrojnim kreativnim radionicama, da pogledaju zabavne pozorišne predstave, sjajne mjuzikle, da se oprobaju u novim veštinama, da slikaju, crtaju, pevaju, glume ili da slušaju bajke koje za njih čitaju omiljena glumačka imena. Duž Knez Mihajlove ulice, postavljene kao u bajci, ukrašene drvene kucice nude svima dobro poznate novogodišnje delicije. Služe se kuvano vino i rakija, kao i delikatesi od sušenog mesa, pečeno kestenje i mnogo ukusnih slatkiša za najmlađe. Svake godine manifestacija ima drugačiji slogan koji sugeriše kome je ona namenjena, kao i određene proizvode od čije prodaje novac ide u humanitarne svrhe. Nekada su to čestitke i razglednice, drugi put crveni klovnovski nosići, svaki put nešto što obraduje decu, a još više mališane koji čekaju na pomoć. S obzirom na to da je reč o novogodišnjoj manifestaciji nezaobilazan je i čuveni Deda Mraz koji ih uvek obraduje poklonima iz šarenih vreća.

Ova manifestacija, jedna je od retkih uspela da održi onaj duh “starog Beograda", duh beogradskih kafana u kojima su vreme provodili prvaci beogradskog glumišta ali i čuvena imena naše književne scene. Stariji ugostitelji sa setom se prisećaju tih dana, kada je sve bilo džabe, kada je ljudima bilo zadovoljstvo da drugima čine dobro, kada su Beograđani jedva čekali 1. januar da izađu i slavlje nastave na beogradskim ulicama.

Kao jedna plemenita akcija “Ulica otvorenog srca" se vrlo brzo proširila i po beogradskim opštinama: Čukaricu, Novi Beograd, Zemun, Surčin, Rakovicu, Palilulu ali i po drugim gradovima u Srbiji. Tako se sada, u svakom kutku Beograda, početkom nove godine oseća duh ovog neobičnog festivala dobročinstva. Ulice prerastaju u trgove, trgovi u gradove deleći sa drugima dobrotu, ljubav i pozitivnu energiju. Stara izreka kaže: “Kako daješ, tako ti se vraća", “Ulica dobrog srca" nam pruža priliku da dajemo, ne zato da bi nam se vratilo, već zato što je uvek bolje biti u prilici da pružiš, nego da čekaš da ti pruže. Dajemo, zato što je humanost suština svakog od nas, zato što je darivanje najplemenitiji čin i najlepši način da započeno nešto novo, naročito ako je to ulazak u novu godinu, novu šansu da budemo drugačiji i bolji, a naše srce otvoreno za sve oko nas baš kao što je “Ulica otvorenog srca" otvorena za sve njene učesnike.